بسم الله الرحمن الرحیم

 ن  والقلم و ما یسطرون


و چون گل آدم خلق شد و روح الهی دمیده شد ، اول شایستگی آدمیت او ، علم آدم الاسماء کلها ، تعلیم اسماء الهی بود . اول معلم انسانیت انسان ذات حق بود که اسماء حسنی خود را به انسان آموخت و از آن پس مقام تعلیم را به فرزندان آدم به وراثت نهاد و انبیاء الهی برای تعلیم و تربیت انسان از جان مایه نهادند .

 
 و من مفتخرم که شاگرد استادی استاد ، و دانایی دانا هستم و بر خود می بالم ...

هفته معلم بر تمامی تلاشگران عرصه علم و معرفت تبریک و تهنیت باد .

بخصوص تبریک می گویم  به معلم کلاس دوم ابتدایی من در مدرسه مالک اشتر سال 1372 سرکار خانم فاطمه افشارمنش که محبت و دوست داشتن را از ایشان آموختیم .. معلمی که به معنای کلمه انسانی وارسته و دانا بود . انشالله امروز هر کجا هستند در پناه مولایمان فاطمه الزهرا ( سلام الله علیه ) به سلامت و ایام به کامشان باشند . از پدر گر قالب تن یافتم از معلم جان روشن یافتم تجربه بهتر از علم است . . .

ما انسانها به هر  درجه و رتبه علمی و شهرت که برسیم باز هم مدیون فداکاری فرشته ای بنام معلم هستیم که به ما راه راست و روشنی را نشان داد .

یاد همون روزها بخیر که خیلی خوب و بیاد ماندنی بودند . با همکلاسیهای بازیگوش و شادابی که الان هر کدام در جایی از این جامعه مشغول به کار و زندگی اند .

و خاطره هاست که می ماند .  

ای کاش دوران شیرین کودکی و مدرسه و عشق توپ پلاستیکی هیچوقت تمام نمی شدند . . . خیلی دلتنگ اون روزهایم . . .  دلتنگ بچه ها و نیمکت های چوبی و گچ و تخته سیاه ... روزهای سادگی و فکر آزاد و شاد بودن . همه بودند . همه .  ولی حالا چی ؟

ای کاش زمان به عقب باز می گشت تا بیشتر قدر بدانیم  داشته ها و نداشته هایمان را ... تمام هم و غم و فکرمان نداشتن دوچرخه بود و توپ بازی و کیف کوله ای قرمز رنگ !! ولی حالا چی ؟ 

با لباسهای کثیف و پاره پوره از بازی بر می گشتیم و با نگاه های مهربان مادر پذیرایی می شدیم . ترس از اماده نشدن مشق مجبورمان می کرد تا دور وقت بیدار باشیم تا فردا صبح در کلاس درس ضایع نشیم .  

  از هر سوراخ و سمبه ای رد می شدیم تا گربه ها و پرندگان بیچاره را اسیر کنیم و کیف کنیم .  زلزله بودیم و همه از دستمون عاصی .  عشقمون  برنامه کودک بود .قهرمان رویاهامون هم  پسر شجاع و پینوکیو و سندباد و سوباسا فوتبالیست و میتی کمان و  ... 

یک کلام : یادش بخیر هر چند زود گذشت     ولی خوش گذشت . . .

در سریال مختارنامه شخصیتی ساخته و پرداخته شده است به نام رفاعة با بازیگری انوشیروان ارجمند. من درباره‌ شخصیت واقعی اش چیزی نمی‌دانم. در این فیلم رفاعه ابتدا از یاری امام حسین(ع) باز می‌ماند و بعد تواب می‌شود ولی باز هم از شهادت به همراهی ایشان جا می‌ماند و بعد همراه مختار شده و بعد از او جدا می‌شود و باز به سوی او بازمی‌گردد تا بالاخره کشته می‌‌شود.

مهم‌ترین درگیری رفاعه که به درگیری ذهنی تماشاگر هم تبدیل شده بود. اعتماد یا عدم اعتماد به مختار بود. مختار منتظر فرصت بود تا انتقام بگیرد اما لام تا کام از نقشه‌هایش چیزی نمی‌گفت، بماند که در ظاهر کارهایی می‌کرد خلاف آرمانش، مثل رهانیدن حاکم زبیری کوفه و صله دادن به شاعر دمدمی مزاج. عده‌ای مثل رفاعه نتوانستند به مختار اعتماد کنند و عده‌ای دربست به او اعتماد کردند و عده‌ای در شک و دودلی منتظر و تماشاگر ماندند.

سوال من این است که کدام درست عمل کردند؟ اگر نتیجه محور باشیم و تابع قانون «الحق لمن غلب» باید حق را به کسانی بدهیم که به مختار اعتماد کردند. چون بالاخره نقشه‌های مختار به نتیجه رسید. ولی اگر وظیفه محور بیاندیشیم چه؟ راستی فردی مثل رفاعه چرا باید راه و روش مختار را دربست و بدون چون و چرا بپذیرد؟ مگر مختار معصوم بود؟ آنان که سر تعظیم در برابر سیاست و کیاست مختار فرو آوردند چه حجتی داشتند؟ و مگر نه این است که اگر به هر دلیل مختار اشتباهی می‌کرد و قاتلان امام حسین(ع) مجازات نمی‌شدند ما امروز طرفدار رفاعه بودیم نه کیان ایرانی؟ اگر به انتخاب من باشد من رفاعه را برتر از دیگران می‌دانم. چون شرعاً دلیلی برای اعتماد به مختار نداشت. هر چند عجله و بی‌تحلیلی و شعار زدگی او را به دامان دشمن انداخت ولی این نکات و اشتباهات ربطی به اعتماد و عدم اعتماد نداشت. بهترین راه، تحقیق و رسیدن به حجت است که بر اساس این فیلم ظاهراً کسی در پی آن نبوده است.

پ ن 1: در روزهای گذشته که ماجرای وزیر اطلاعات و رئیس جمهور ماجرا درست کرده بود، خیلی‌ها مارک رفاعه بر پیشانی‌شان خورد که چرا دو و چهار سال پیش به چنین فردی رأی داده و الان خود را مذمت می‌کنند. ولی اگر اینان به تکلیف عمل کرده باشند حتما برنده‌اند هر چند من گمان می‌کنم بسیاری از این جماعت چوب ظاهر بینی‌شان را خوردند و البته می خورند.

پ ن 2: چند هفته‌ای است که این مطلب در ذهنم مانده. ماجرای اخیر باعث شد تصمیم نوشتن را اجرایی کنم.

بدون تردید امروزدر عرصه های ملی و جهانی ورزش یک مولفه ساختاری بسیار مهم به شمار می رود که به خاطر تاثیر های گسترده ای که بر تمام شقوق زندگی اعمال می کندمی تواند در برنامه ریزی های کلان مورد توجه قرار گیرد مثلا زمانی که امروز از ورزش تحت عنوان صنعت نامبرده می شود منظور توجه به این نکته است که در این عرصه تولید(اقلام ورزشی و یا ورزشکاران قهرمان) فرآیندی کاملا مهندسی شده شناخته می گردد که برای مدیریت آن از طراحان و مهندسان آشنا به دانش مخصوص این کار ویا آرشیتکت های متخصصی استفاده می شود که بتوانند با بهره برداری از اصول و قواعد مخصوص آن جریانی را راه بیاندازند که از انتهای خط تولید آن محصولاتی کاملا استاندارد بیرون بیاید برای همین هم هست که امروز اسباب تولید شده در عرصه ورزش شکل و استاندارد های جهانی یافته و حتی ورزشکاران تربیت شده در اقصی نقاط جهان می توانند تنها با آشنایی مختصری که با زبان و فرهنگ جوامع دیگر می یابند در تیم های آنها به بازی بپردازند و یا حتی به تبعیت آن کشور ها در آیند و با داشتن تبعیت دوگانه در تیم ملی کشور های دیگر به بازی گرفته شوند و با همان تعصب و علاقه مندی که به کشور خود دارند برای آن کشور ها هم بازی بکنندپس اینکه امروز کسی بلندشود و بگوید فلان جا ویا بهمان نقطه از شهرستان باید امکانات خاص خود را داشته باشد و ورزشکاران آن نمی توانند در محدود شهر مرکزی شهرستان به فعالیت مشغول گردند و یا این افتخار و این امکانات مال فلان نقطه است و باید تنها برای برطرف نمودن نیاز مندی های آن منطقه بکار رود با منطق مسلط بر محیط های ورزشی هماهنگی ندارد و باید در دیدگاه و اندیشه خود تجدید نظر بنماید همچنین باید در نظر داشت که رسیدن به یک تفاهم گسترده در عرصه ورزش به مدیری کلان نگر و امیدوار به آینده نیاز مند است تا بتواند با خارج شدن از پوسته تفکر و نگاه سنتی کاری بکند که تمام اعضاء جامعه هدف که در ورزش از بدو تولد تا زمان مرگ را شامل می گردد با ورود در اماکن ورزشی به فعالیت های کاملا سازمان یافته و تحت هدایت بپردازند.براستی با این همه تغییر علمی که در ورزش کشور و جهان به وقوع پیوسته چرا هنوز هم ورزش شهرستان اعمال مدیریت سنتی و حذف و تقابل را در دستور کار دارد و با مقاومت در برابرانتقاد هایی که از آن می شود برنامه امحای امکانات و فرصت ها را دنبال می کند آیا چنین مشی غیرواقع بینانه ای منتج از کمبود فعالیت های فرهنگی ویا فزونی و انباشت نیاز مندی ها در عرصه ورزش نمی باشد و نباید ندای ابهر با ورود دائمی و اختصاص بخشی از مطالب خود به تحلیل شرایط و مدیریت ورزشی این نیاز مندی به اطلاعات وآگاهی های روز افزون را تحت مدیریت خود در آورد براستی چرا ندای ابهر که امروز به روزنامه تبدیل شده دست به تحریر وانتشار سلسله مطالبی در رابطه با اهداف و تاثیراتی که ورزش می تواند در اصلاح و تقویت مبانی اخلاقی و رفتاری جامعه داشته باشدنمی زند تا مسئولان و مردم در سطح شهرستان بدانند که آنچه تحت عنوان ورزش در سطح آن مدیریت می شود و به نمایش گذارده می شود ماکتی از سازمان ورزش و یا رفتار های سازمان یافته در ورزش است که هیچ تناسبی با واقعیت ها ونیاز مندی هایی موجود در این عرصه ندارد وبرای برون رفت از آن لازم است که ابتدا فکری برای علمی و برنامه ریزانه شدن مدیریت آن بشود وسپس با یک آمار گیری دقیق از جامعه هدف و امکاناتی (مادی و انسانی) که در شهرستان موجود است فکری برای برون رفت از تنگناهای موجود بشود تا مبادا با سهل انگاری و غفلت در رابطه با تعمیم و تجهیز ورزش جوانان ما به بیرون از اماکن سالم و امن ورزشی رانده شوند که در این صورت هزینه هایی که باید برای کنترل هیجانات آنها صورت بگیرد بسیار زیاد و نابود کننده خواهد بود.


عکس فوق تیم ورزش باستانی ابهر را در ورزشگاه شهید جعفری نشان می دهد در ردیف بالا دوتن از پیش کسوتان ورزش باستانی یعنی حاج عیوض کاظمی دارنده اولین بازوبند پهلوانی ایران و جناب نصرت الله کریمی قهرمان چند دوره ای چرخ کشور مشاهده می شوند.