شعرهای فردای چهارشنبه سوری

3 شعر از مهدی اخوان ثالث‏  ‎‎

  ‎‎پیوندها و باغ ها ‎‎

لحظه ای خاموش ماند، آنگاه‏
باز دیگر سیب سرخی را که در کف داشت‏
به هوا انداخت
سیب چندی گشت و باز آمد‏
سیب را بویید
گفت
گپ زدن از ایباریها و از پیوند ها کافیست
خوب
تو چه می گویی ؟‏
آه
چه بگویم ؟ هیچ
سبز و رنگین جامه ای گلبفت بر تن داشت‏
‏ دامن سیرابش از موج طراوت مثل دریا بود
از شکوفه های گیلاس و هلو طوق خوش آهنگی بگردن داشت‏
پرده ای طناز بود از مخملی گه خواب گه بیدار
با حریری که به آرامی وزیدن داشت
روح باغ شاد همسایه
مست و شیرین می خرامید و سخن می گفت‏
و حدیث مهربانش روی با من داشت‏
من نهادم سر به نرده ی اهن باغش‏
که مرا از او جدا می کرد‏
و نگاهم مثل پروانه
در فضای باغ او می گشت‏
گشتن غمگین پری در باغ افسانه‏
او به چشم من نگاهی کرد‏
دید اشکم را
گفت
ها، چه خوب آمد بیادم گریه هم کاری است‏
گاه این پیوند با اشک است، یا نفرین
گاه با شوق است، یا لبخند
یا اسف یا کین
و آنچه زینسان، لیک باید باشد این پیوند
بار دیگر سیب را بویید و سکت ماند
من نگاهم را چو مرغی مرده سوی باغ خود بردم‏
آه
خامشی بهتر‏
ورنه من باید چه می گفتم به او، باید چه می گفتم ؟‏
گر چه خاموشی سر آغز فراموشی است‏
خامشی بهتر‏
گاه نیز آن بایدی پیوند کو می گفت خاموشی ست‏
چه بگویم ؟ هیچ
جوی خشکیده ست و از بس تشنگی دیگر
بر لب جو بوته های بار هنگ و پونه و خطمی
خوابشان برده ست
با تن بی خویشتن، گویی که در رویا
می بردشان آب،‌ شاید نیز
آبشان برده ست
به عزای عاجلت ای بی نجابت باغ‏
بعد از آنکه رفته باشی جاودان بر باد‏
هر چه هر جا ابر خشم از اشک نفرت باد آبستن
همچو ابر حسرت خاموشبار من
ای درختان عقیم ریشه تان در خکهای هرزگی مستور‏
یک جاوانه ی ارجمند از هیچ جاتان رست نتواند
ای گروهی برگ چرکین تار چرکین بود
یادگار خشکسالیهای گردآلود‏
هیچ بارانی شما را شست نتواند‏

‎‎ناژو‎‎

دور از گزند و تیررس رعد و برق و باد
وز معبر قوافل ایام رهگذر
با میوده ی همیشگیش،‌سبزی مدام‏
ناژوی سالخورد فرو هشته بال و پر‏
او در جوار خویش
دیده ست بارها
بس مرغهای مختلف الوان نشسته اند‏
بر بیدهای وحشی و اهلی چنارها‏
پر جست و خیز و بیهوده گو طوطی بهار‏
اندیشنک قمری تابستان‏
اندوهگین قناری پاییز
خاموش و خسته زاغ زمستان
اما
او
با میوه ی همیشگیش، سبزی مدام‏
عمری گرفته خو‏
گفتمش برف ؟ گفت : بر این بام سبز فام
چون مرغ آرزوی تو لختی نشست و رفت‏
گفتم تگرگ ؟ چتر به سردی تکاند و گفت‏
چندی چو اشک شوق تو، امید بست و رفت

‎‎صبح‎‎

چو مرغی زیر باران راه گم کرده
گذشته از بیابان شبی چون خیمه ی دشمن‏
شبی را در بیابانی - غریب اما - به سر برده‏
فتاده اینک آنجا روی لاشه ی جهد بی حاصل‏
همه چیز وهمه جا خسته و خیس است
چو دود روشنی کز شعله ی شادی پیام آرد
سحر برخاست
غبار تیرگی مثل بخار آب‏
ز بشن دشت و در برخاست
سپهر افروخت با شرمی که جاوید است و گاه اید
برآمد عنکبوت زرد
و خیس خسته را پر چشم حسرت کرد
وزید آنگاه و آب نور را با نور آب آمیخت
نسیمی آنچنان آرام‏
که مخمل را هم از خواب حریرینش نمی انگیخت
و روح صبح آنگه پیش چشم من برهنه شد به طنازی
و خود را از غبار حسرت و اندوه
در ایینه ی زلال جاودانه شست و شویی کرد‏
بزرگ و پک شد و ان توری زربفت را پوشید
و آنگه طرف دامن تا کران بیکران گسترد
و آنگه طرف دامن تا کران بیکران گسترد
در این صبح بزرگ شسته و پک اهورایی
ز تو می پرسم ای مزدااهورا، ای اهورامزد‏
نگهدار سپهر پیر در بالا
بکرداری که سوی شیب این پایین نمی افتد‏
و از آن واژگون پرغژم خمش حبه ای بیرون نمی ریزد
نگدار زمین
چونین در این پایین
بکرداری که پایین تر نمی لیزد
ز بس با صد هزاران کوهمیخش کرده ای ستوار‏
نه می افتد نه می خیزد
ز تو می پرسم ای مزدااهورا، ای اهورامزد‏
که را این صبح
خوش ست و خوب و فرخنده ؟
که را چون من سرآغاز تهی بیهوده ای دیگر ؟
بگو با من، بگو... با... من
که را گریه ؟
که را خنده ؟

‏