بسم رب الرضا علیه السلام

این بار سبکبارتر و تهی دست تر از همیشه به دیدارش رفته بودم. نمی دانی چقدر احساس تنهایی می کردم... من در نهانِ خود، او را گم کرده بودم و در حرمش که این بار عطر گل یاس می داد احساس غربت می کردم!

دست نوازشش روی سرم بود و من احساس خجالت می کردم! نگاه نافذش بر من بود اما، شرم حضور، نگاه نگرانم را به سنگفرش حرم پیوند می زد!

تو چقدر مهربان بودی و من چه اندازه شرمگین... من اما چقدر از خودم دور شده بودم.

تصور بازگشت از حرم، شیشه دلم را بخارآلود می کرد و من با دلی آکنده از حسرت، سعی می کردم افق کوتاه نکاهم را با پرواز کبوترانش هماهنگ کنم و چشمان بارانی ام را بدرقه راهشان ...

و حسرت ... حسرت پرواز...!

...

این بار چقدر « امین الله » برجانم می نشست: اللهم ان قلوب المخبتین الیک والهه ...

و زمزم ندبه، چقدر صفای دلم را شستشو می داد: الی متی احارفیک یامولای ...

و این بار چقدر حرم بوی عطر یاس می داد! و این قلم هنوز هم در حیرت توصیف این احساس مانده است، آن هنگام که نام نورانی اش بر نهانخانه جانم می نشیند ...

...

نغمه حزن انگیز وداع:

صدای قدم های من که پس از وداع از نازنین امامش، از حرم فاصله می گرفت و صدای قدم های احساسم که بر خلاف آن، راه حرم در پیش گرفته بود و نغمه ای که با دل هم آواز شده بود:

صدای خم شدن پشت سنگ می آید                               مگر علی غم خود را به کوه نازل کرد

فدای چادر خاکی ات مادر !