باسمه تعالی

کار نادرطالب زاده در دعوت از ابراهیم حاتمی کیا، کارگردان صاحب سبک و برجسته ایرانی به برنامه فخیم "راز" را در مجموع مثبت و ارزنده می دانم.

چرا نباید یک کارگردان صاحب سبک که در انقلاب و دفاع مقدس رشد کرده است بتواند حرفش را بزند؛ درددل کند و از خودش دفاع نماید؛ حاتمی کیا باید حرف بزند؛ مفصل هم باید بزند؛ همه باید بتوانند حرف بزنند این یک اصل است!

حاتمی کیا وقتی با طالب زاده صحبت می کند، طبیعتاً حرف های خوب و سطح بالاتری خواهد زد و دغدغه­های انقلابی­اش را خواهد گفت؛ این­ها همه از برکات "راز" است.

اما چرا نادر طالب­زاده و رازش نخواستند جدی­تر به فیلم­های اخیر حاتمی­کیا بپردازند و دل نگرانی­های کلامی وی را با محصولات عملی  و فیلم­های تولیدی وی مقایسه کنند؟!

همه آنچه حاتمی­کیا گفت و می­شود از او تا حدودی پذیرفت این بود که چرا با من مانند دشمن برخورد می­کنید! چرا مرا تحمل نمی­کنید! و چرا به من انگ نفاق می زنید! و چرا عمیق نیستید! و چرا کارهای مرا با بدبینی نگاه می­کنید! و چرا با دشمنان انقلاب در کوبیدن من به اشتراک رسیده­اید!

ولی آنچه نگفت و طالب­زاده هم چندان سراغش را نگرفت تا توضیحی جدی بشنود این بود که بالاخره کسی با شخص حاتمی­کیا مسئله ندارد؛ آنچه هست و بحث برانگیز است فیلم­های اوست؛ فیلم­هایی که اگر در مورد جنگ است، ضدجنگ است و اگر اجتماعی است چندان با دغدغه­های جبهه انقلاب هم­آوایی ندارد!

حاتمی­کیا البته مروری تفننی روی فیلم­هایش کرد و در مورد هر کدام توضیح مختصری داد که بله! این دغدغه را در فلان فیلم پیگیری کرده ام و چنین انتقادات غیرمنصفانه­ای هم به فیلمم شده است! اما این­ها، جوابگویی به انتقادات جدی و قابل­تأمل نیست.

این را می شود پذیرفت که یک برنامه جای همه حرف­ها نیست و بیشتر به نظر می آمد، قرار است طالب­زاده فضایی در اختیار ابراهیم حاتمی­کیا بگذارد تا به زبان بیاورد که فرزند انقلاب و جنگ است و دغدغه­اش، جبهه انقلاب اسلامی است و البته که ما هم می­پذیریم، اما حاتمی­کیا هم بپذیرد که ما نمی­توانیم درباره فیلم­هایش حرف نزنیم.

فیلم­های حاتمی­کیاست که موضوع مناقشه است نه خودش؛ "به نام پدر" کدام رسالت را در جبهه فرهنگی انقلاب به دوش می­کشد و همچنین "دعوت"!

حاتمی­کیا باید بداند که نشستن در موضع طلبکار و بیان این­که من همچین هستم و همچین نیستم و باید مرا بپذیرید جواب مسئله نیست! پاک کردن صورت مسئله است!

حاتمی­کیا می گوید که ادب او کناره گیری از موضوعات اصلی و حساس را نمی پذیرد و ادب او چنین در معرکه وارد شدن را بر می تابد!

به راستی چه کسی منتقد ادب جنگاوری فیلم­ساز بوده است که حاتمی کیا از ادبش دفاع می­کند؟ این ادب را ما هم ارج می نهیم؛ اما مسئله این است که در موقعیت تهاجم به اساس ارزش­های دفاع مقدس و زیر سئوال رفتن مفاهیم بلند انقلاب اسلامی، ادب فیلم­سازی حاتمی­کیا برای دفاع از آن چه خودش، هویتش را از آنجا می­داند چه محصولی را بر می­تابد؟ "به نام پدر"! در ژانر ضد جنگ.

حاتمی­کیا اگر احساس تکلیف و به دوش کشیدن رسالت خاصی دارد به خودش مربوط است اما باید بداند که مدت­هاست ما منتظر چیز خاصی از او نیستیم! یعنی امیدها به حاتمی کیا و این که تولیداتی در تقویت گفتمان اسلام ناب داشته باشد ته کشیده است؛ بیشتر نگرانی از این است که در فیلم­های بعدیش چه بر سر گذشته­اش خواهد آورد!

بله این نگرانی جدی است؛ مخصوصاً وقتی که ابراهیم با حرارت می­گوید که حتماً چمران را خواهد ساخت و باید به خدا پناه برد که ادب حاتمی­کیا چگونه چمرانی را برمی تابد؟ فرزند روح­الله و چریک انقلاب جهانی اسلام یا ...؟!