یکی از چیزایی که خدا در وجود انسان قرار داده گرایش به لذّت، خوشی و راحتی است که همراه با فرار از درد و رنج و ناراحتی است و او نمی‏تونه ازش صرف نظر کنه، خدا هم در قرآن این رو میل طبیعی انسان می دونه و در برابر پیروی از دستوراتش اونو  تشویق کرده بهش وعده می‏ده اگه این راه رو طی کنه به لذّت و سعادت می‏رسه و کسایی رو که از این راه سرپیچی ‏کنند به عذاب و بدبختی، تهدید می‏کنه.

و با تعبیر های مختلفی از لذّت های بهشتی یاد می کنه و می‏فرماید: «فیها ما تشتهیه الانفس و تلذّ الاعین وَ أَنْتُمْ فِیهَا خَالِدُونَ»؛ در آن (بهشت) آنچه دلها می‌خواهد و چشمها از آن لذت می‌برد موجود است و شما همیشه در آن خواهید ماند!  (زخرف،71)
انسان در پی چیزی است که اون کمال، زیبایی و لذّت تمام نشدنیه در حالی که در رسیدن به اونها و مصداق دچار اشتباه می‏شه و به لذّت‏های زودگذر و فانی مشغول میشه که محدوده، و در پی رسیدن به کمال با قدرت، ثروت، زیبایی، ریاست و لذت‏جویی است، اما هرچه قدم در این راه می ذاره و به مقام و ثروت می‏رسه تازه احساس ناامنی در او بیش‏تر می‏شه، چون هیچ چیز نمی تونه نیازشو برآورده کنه و به خواسته حقیقی خود برسه و با اینکه در ظاهر نشون میده به همه خوشی‏ها دست یافته است اما از زندگی لذّت نمی‏بره، اینجاست که قرآن نسخه شفا بخش رو بیان می کنه تا او بتونه به لذّت حقیقی برسه و می فرماید: ألا بذکر الله تطمئن القلوب؛ آگاه باشید تنها با یاد خدا دل‏ها آرامش پیدا می‏کند.(رعد، 28)
این آیه به ما می فهمونه که تنها به یاد خدا بودن، آرامش انسان را تضمین می‏کنه، و بسیاری از متفکران مکتب‏های گوناگون بهش اذعان داشته‏اند همونطوری که ویلیام جیمز استاد فلسفه در دانشگاه هاروارد می‏گوید: مؤثرترین داروی شفابخش نگرانی، همان ایمان و اعتقاد مذهبی است.( محمدجعفر امامی، بهترین راه غلبه برنگرانی، ص 25)
و کسی که با ذکر و یاد الهی مأنوسه و لذّت مناجات را چشیده و حقیقت اش رو حس کرده حاضر نیست اونو با هیچ لذّتی عوض ‏کنه. همانطوری که امام سجاد(علیه السلام) در مناجات المحبین می فرماید: خدایا کیست که شیرینی محبت تو را چشیده باشد و از تو روی گرداند و به سراغ دیگری رود؟
انسان خداجو همیشه به دنبال لذّت همیشگی است و با خداترسی که در وجودشه، سراغ لذّتی نمی ره که با گناه و نافرمانی بدست میاد. چون خداباوری با گناه سازگاری نداره و عاقبتش پشیمانی و نتیجه‏اش جهنمه و در اون خیری نیست همونطوری که امیر مومنان علی(علیه السلام) می‏فرماید: در لذتی که باقی نیست، خیری نیست. (غرر الحکم، ج 6، ص 391)
و رسیدن به این مرحله سختیایی داره که با همت زیاد در برپایی عبادات، و نماز با توجه حاصل میشه و او لذّت عبادت و آرامش رو احساس می کنه!
               ایام خوش آن بود که با دوست به‏سر رفت                               باقی همه بی‏حاصلی و بی‏خبری بود