سلام به همه ی دوستان گلم

بعد از یه غیبت چند هفته ای برگشتم و

از اونجا که بد عادت شدم حس نوشتن نبود

برا همین برا شروع دوباره یه مطلب کپی کردم

که نهایت هنر یه شاعر در شعر رو نشون میده

امیدوارم خوشتون بیاد

گویند: سلطان محمود غزنوی جلوی پلکان قصر ایستاده بود

که یکی از شعرای درباری (احتمالا عوفی، یا اسدی طوسی) را دید

 و از او خواست که وقتی پا به پله اول می‌گذارد مصراعی بگوید

که سلطان حکم قتلش را بدهد و وقتی سلطان پا به پله دوم گذاشت

مصراع دوم را چنان بگوید که نه تنها اثر مصراع اول را از بین ببرد

 بلکه شاعر را شایسته پاداشی گران کند.

شاعر قبول کرد و سلطان پا به پله اول گذاشت.به یه روایت

گفته شده 20 پله بوده و به روایتب دیگر گفته شده 18 پله

اما هر چه گشتم شعر کاملشو پیدا نکردم

اما اینایی رو که یدا کردم شت سر هم کردم فکر کنم

از 20 تا هم بیشتر شد

(اگه کسی دقیقا میدونه شاعرش کیه حتما بگه)

خواهم اندر تو کنم ای بت پاکیـزه خصالنظر از منظــر خوبی، شب و روز و مه و سال

خفته باشی تو و من می زده باشم همه شببوسه ها بر کـف پای تو ولیکن به خیال

رفت تا انته القصه که نتوان بکشیــــدتیر مژگان که زدی بر دل ریشـــم فی الحال

وه که بر پشت تو افتادن و جنبش چه خوش استکاکـــل مشک فشان از طرف باد شمال

یاد داری که تورا شب به سـحـر میکردمصد دعا از دل مجروح پریشان احوال

عاشقانت همه کردنـد چرا ما نکنیــمبرسر کوچه تماشای قد و قامـت و خال

مادرت خوان کرم بود،بداد از پس و پیشبه یتیمان زر و مال و به فقیران بز و میش

از تو در آورم و با دامن خود پاک کنــــــمچکمه از پای تو ای سرو خرامان احوال

عوفی خسته اگر در تو نهد منع مکننام معشوقی وعاشق کشی وحسن و جلال

                                     اینم یه سری دیگه از ابیات که پیدا کردم

                                  البته برا دیدن و خوندنش باید بری به ادامه ی مطلب

راستی ممنون میشم اگه یکی از دوستان منبع دقیق و کامل این شعرو داره بهم بده