بسم الله الرحمن الرحیم

 ن  والقلم و ما یسطرون


و چون گل آدم خلق شد و روح الهی دمیده شد ، اول شایستگی آدمیت او ، علم آدم الاسماء کلها ، تعلیم اسماء الهی بود . اول معلم انسانیت انسان ذات حق بود که اسماء حسنی خود را به انسان آموخت و از آن پس مقام تعلیم را به فرزندان آدم به وراثت نهاد و انبیاء الهی برای تعلیم و تربیت انسان از جان مایه نهادند .

 
 و من مفتخرم که شاگرد استادی استاد ، و دانایی دانا هستم و بر خود می بالم ...

هفته معلم بر تمامی تلاشگران عرصه علم و معرفت تبریک و تهنیت باد .

بخصوص تبریک می گویم  به معلم کلاس دوم ابتدایی من در مدرسه مالک اشتر سال 1372 سرکار خانم فاطمه افشارمنش که محبت و دوست داشتن را از ایشان آموختیم .. معلمی که به معنای کلمه انسانی وارسته و دانا بود . انشالله امروز هر کجا هستند در پناه مولایمان فاطمه الزهرا ( سلام الله علیه ) به سلامت و ایام به کامشان باشند . از پدر گر قالب تن یافتم از معلم جان روشن یافتم تجربه بهتر از علم است . . .

ما انسانها به هر  درجه و رتبه علمی و شهرت که برسیم باز هم مدیون فداکاری فرشته ای بنام معلم هستیم که به ما راه راست و روشنی را نشان داد .

یاد همون روزها بخیر که خیلی خوب و بیاد ماندنی بودند . با همکلاسیهای بازیگوش و شادابی که الان هر کدام در جایی از این جامعه مشغول به کار و زندگی اند . و خاطره ها است که می ماند .  

ای کاش دوران شیرین کودکی و مدرسه و عشق توپ پلاستیکی هیچوقت تمام نمی شدند . . . خیلی دلتنگ اون روزهایم . . .  دلتنگ بچه ها و نیمکت های چوبی و گچ و تخته سیاه ... روزهای سادگی و فکر آزاد و شاد بودن . همه بودند . همه .  ولی حالا چی ؟

ای کاش زمان به عقب باز می گشت تا بیشتر قدر بدانیم  داشته ها و نداشته هایمان را ... تمام هم و غم و فکرمان نداشتن دوچرخه بود و توپ بازی و کیف کوله ای قرمز رنگ !! ولی حالا چی ؟ 

با لباسهای کثیف و پاره پوره از بازی بر می گشتیم و با نگاه های مهربان مادر پذیرایی می شدیم . ترس از اماده نشدن مشق مجبورمان می کرد تا دور وقت بیدار باشیم تا فردا صبح در کلاس درس ضایع نشیم .  

  از هر سوراخ و سمبه ای رد می شدیم تا گربه ها و پرندگان بیچاره را اسیر کنیم و کیف کنیم .  زلزله بودیم و همه از دستمون عاصی .  عشقمون  برنامه کودک بود .قهرمان رویاهامون هم  پسر شجاع و پینوکیو و سندباد و سوباسا فوتبالیست و میتی کمان و  ... 

یک کلام یادش بخیر هر چند زود گذشت ولی خوش گذشت . . .