روحم پژمرده است ...احساسم زخم خورده است...وحودم سرد است.

حرف ندارم. خفه ام ...اما این دل آنقدر سخن دارد که اگر مجالش دهی هم می گرید و هم می گریاند

روزهای طولانی است که صفحه سیاه می کنم و می نویسم. شاید به بهانه ی استاد، اما بیشتر تنهایی هایم و درماندگی هایم را فریاد می زنم.

بر سر دوراهی مانده ام...دوراهی که نمی دانم به بهشت ختم می شود یا به آتش خشم خدا.

موضوع بر سر آینده است و سرنوشت...بر سر هدف .

محتاج تنهایی ام. تنهایی که مجال ریزش اشک بدهد و باز راه سپید خدا را برایم روشن کند.

این فکر بزرگ شدن رهایم نمی کند. کاش بزرگ بودم و انتخاب راه درست اینقدر برایم مشکل نبود. اگر کمی بزرگتر بودم شاید اینجا نبودم.

وجودم فکر است . فکر هایی که قلبم را چون کاغذی می فشارد...بی صدا، اما دردناک.

نمی دانم بازیچه ی شیطان شده ام و یا معشوقه ی خدا در امتحان های سختش. گم شده ی جاده ی صراط المستقیمم. دعایم کنید ضالین نشوم.

پ.ن:باید خیلی تنها باشم. دور از هیاهوی کامنت ها و فیدها ...داستان بر سر سرنوشت است و تصمیم آینده...

پ.ن: دلم تنگ همه چیز هست جز دو کلمه ی که در آن «آ ه ی ل م ر» باشد.

در گوشی: با همه قهرم...شاید هم همه با من قهرند...