صدای تو برایم،پراز ترانه های  ناگفته و ناخوانده است.

آنقدر این صدا را دوست دارم که اگر بغض در گلوی آسمان نشسته باشد،

خواهم فهمید که در دل آسمان چیزهای بسیاری نهفته است.

حال که فرصتی بدست آورده می خواهدآنها را بیان کند.

آه که چقدر دوست دارم صدای دلنشینت را که آهسته با دست های نرم

و لطیف بر پنجره ی خانه هامان کوبیده می شود!

دوان دوان به سمت ما می آیی،

تا مژده دهی که توانسته ای بعد از مدت ها دوباره ما را ببینی.

آنقدر اشک شوق خواهی ریخت که کسی جلودار این اشک ها نیست.

نمی دانم چرا هروقت هوایت را می کنم دلم می گیرد!

ای کاش برای همیشه کنارم بودی ومی فهمیدی که چقدر برایم عزیزی!

ولی چنین چیزی ممکن نیست،زیرا وقتی می آیی آنقدر اشک شوق می ریزی

که دیگر حتی ما نیز می ترسیم تا خود را به تو نزدیک کنیم.

گویی که از دست تو در حال فراریم.

 وقتی آرام می گیری که دیگر از بین ما رفته ای ودیگر اثری از وجود تو در بین ما نیست.

 وقتی می آیی بوی یاس و اطلسی های قشنگ را نیز به همراه داری.

ای بهترین من!

منتظرت خواهم ماند!

منتظر تمام لحظه های با تو بودن؟!

منتظر تمام خاطراتی که با تو خواهم داشت.

 با لطیفانه ترین احساس ها در وجود خود تورا می خوانم 

 ای باران!

نوشته شده توسط...