هوالمحبوب

چهارشنبه آخروقت کاریت، یه دفعه و بی دلیل دلت میگیره انگار که هرچی غم و غصه تو دنیاس اومده نشسته رو دلت. انقدر بی قرار میشی که میری وضو میگیری و میای قرآن میخونی. آیه هایی میاد که هم غمتو میبره هم به غمت اضافه میکنه. کلافه میشی و ناراحت از اینکه چرا اینبار با خوندن قرآن آروم نشدی. یه فید میزنی شاید یکی یه راهکاری واسه آروم شدن دل داشته باشه. یکی میگه: دلم گرفته مهدیا بیا و باز کن دلم / که من کسی به غیر تو طبیب دل ندیده ام. یادت میفته باید دلتو به کی بدی تا آرومش کنه.

میری خونه و تا شب همینطوری هستی اما نمیتونی بروز بدی:(

فردا صبح که بیدار میشی انقدر خسته و بی حوصله ای که با وجود اینکه دلت پر میزنه واسه کلاست، قیدشو میزنی و دوباره میخوابی. بعداز صبحانه میفهمی قراره براتون مهمون بیاد و تو هم اصلا حوصله شو نداری اما یاد این میفتی که مهمون حبیب خداست و به زور جلو خودتو میگیری که غُر نزنی.

بعداز اینکه مهمونا میرن دوستت بهت زنگ میزنه: امروز چیکاره ای؟ میای بجای فردا، امروز بریم امامزاده؟ خیلی بهش احتیاج دارم.

- باشه به مامان بگم اگه کاری نداشت میام. خبرت میکنم.

بالاخره بعداز ناهار درکمال بی حوصلگی راه میفتی و از دست خودت عصبانی ای که چرا بعداز یه هفته دوری، داری اینطوری میری پیشش!!! اما فکر میکنی وقتی پات برسه اونجا مثل همیشه آروم میشی و غصه ت یادت میره.

ایندفه خوندن اذن دخول و زیارتنامه ت مثل همیشه نیست. حوصله ت نمیکشه دعا و زیارتنامه بخونی. میشینی یه جایی و زیارت آل یس رو گوش میکنی. انگار یه ذره حالت بهتر میشه. دوستت میگه: فکر میکنی میرسیم امروز بریم چیذر؟ (آخه تاحالا نرفته و قرار داشتین یه بار که اومدید امامزاده صالح(ع) ببریش اونجا)

اولش فکر میکنی وقت نمیشه اما با یه محاسبه سرانگشتی میگی: باشه بریم............ اما هنوز بی حوصله ای و دلت وا نشده و باز از خودت ناراحتی که چرا اینطوری داری میری زیارت.

دوتایی میرید سوار تاکسی میشید. وقتی میرسید جلوی امامزاده علی اکبر(ع)، شوخی- جدی به دوستت میگی: اولین بارته میای اینجا صدات زودتر و بهتر میرسه بهشون. یادت نره دعای مخصوص کنی. آخرشم بگو جمیعا و رحمة الله.

پاتو که میذاری تو حیاط یه دفعه به خودت میای میبینی که دیگه ازون غم خبری نیست. حالت خوبِ خوبه. غم نداری که هیچی شادم شدی!!! انقدر آرومی که اصلا دلت نمیخاد حرف بزنی یا حتی چیزی بخای. دوست داری فقط بشینی بالاسر شهدا و اونو نگا کنی. انگار میخای خودتو لابلاشون قاطی کنی تا وقتی به اونا نگاه میکنه توروهم ببینه.

   به این فکر میکنی که بازهم معنای طلبیده شدنو یادت آوردن. بازهم بهت گفتن تا ما نخایم اگه خودتم بکُشی نمیتونی بیای. یادت میفته انگار بیشتر از یه ساله نیومدی. و حالا که اومدی چقدر قشنگ مهمون نوازی کردن. بدون اینکه کلمه ای به زبون بیاری، حتی قبل ازینکه سلام کنی غمتو از دلت برداشتن.

هنوز چشمات ازین تصویر قشنگ پُر نشده که باید خدافظی کنید و برید امامزاده اسماعیل(ع). آخه اونجام خیلی وقته نرفتی. اینبار دیگه خوشحالی و حالت خوبِ خوبه.

" بخوان دعای فرج را به یاد خیمه سبز     که آخرین گل سرخ از همه خبر دارد"

«اللهم عجل لولیک الفرج »